7 października to dzień, w którym Kościół wspomina triumf modlitwy nad wojowniczym islamem. W dniu tym, przed prawie 450 laty (w 1571 roku), flota katolicka dowodzona przez admirała Juana de Austria, rozgromiła silniejszą armadę turecką. Było to zwycięstwo nie tylko ludzkiej determinacji i woli walki, ale przede wszystkim wiary. W tym czasie o zwycięstwo krzyżowców błagali Najwyższego zarówno duchowni, jaki i świeccy mieszkańcy Europy. Ulicami Rzymu przechodziły liczne procesje ludzi modlących się na różańcach. Modlitwę tę odmówiły przed bitwą także załogi katolickich okrętów.

Święto upamiętniające pomoc Maryi

Wydarzenia te miały miejsce podczas pontyfikatu papieża św. Piusa V, który włożył wiele wysiłku w zorganizowanie koalicji obronnej złożonej z Hiszpanii, Genui, Wenecji i naturalnie Państwa Kościelnego. Kilka miesięcy po zwycięskiej bitwie Pius V ustanowił wspomnienie Matki Bożej Zwycięskiej, wpisując je w kalendarzu liturgicznym w rocznicę zmagań. Kolejny Namiestnik Chrystusa, Grzegorz XIII, przemianował je na święto Matki Bożej Różańcowej. W 1716 roku (po kolejnej wygranej przez chrześcijan bitwie na przedpolach Belgradu) Ojciec Święty Klemens XI zaprowadził święto, obchodzone początkowo głównie przez Bractwa Różańcowe, w całym Kościele.

Nie na próżno impulsem do wprowadzenia święta Matki Bożej Różańcowej była bitwa z wrogami Krzyża. Szereg „zdrowasiek” przeplatany Modlitwą Pańską to skuteczna broń w walce z szatanem. Takiego porównania użył nie kto inny, a sam św. Ojciec Pio, a jemu kompetencji w tej dziedzinie nikt nie może odmówić.

Cudowny dar z Nieba

Różaniec to wspaniały dar Maryi dla ludzi. Według starej tradycji miał ją otrzymać sam św. Dominik, założyciel Zakonu Kaznodziejskiego, z rąk Matki Bożej. Historycy twierdzą, że początkowo Różaniec polegał na powtarzaniu 150 razy „Pozdrowienia anielskiego” (Zdrowaś Maryjo…). Wielkim miłośnikiem i propagatorem tej modlitwy był piętnastowieczny francuski dominikanin bł. Alan de La Roche. To jemu przypisuje się podział modlitwy na trzy części, po pięć tajemnic każda, nazwanych później: radosnymi, bolesnymi i chwalebnymi, oraz wplecenie doń Modlitwy Pańskiej. Odtąd modlący się na różańcu, rozważając każdą tajemnicę, odmawiali jedno Ojcze nasz… i dziesięć Zdrowaś Maryjo….

Wróćmy jednak do postaci wspomnianej na początku naszych rozważań, czyli świętego papieża Piusa V. To właśnie on zatwierdził modlitwę różańcową w formie, jaką znamy do dzisiaj, z wprowadzonym zapewne przez św. Bernardyna ze Sieny uzupełnieniem modlitwy Zdrowaś Maryjo… o prośbę rozpoczynającą się od słów Święta Maryjo, Matko Boża….

Nabożeństwa różańcowe

Wiek XIX to czas wielkich zagrożeń. Antidotum na nie Ojciec Święty Leon XIII upatrywał m.in. w publicznym odmawianiu Różańca przez lud Boży. Dekretem z 1 września 1883 roku zalecił codzienne odprawianie nabożeństw różańcowych w kościołach i kaplicach całego świata w październiku. W ten sposób nie tylko 7 października, ale cały miesiąc stał się okresem poświęconym Matce Bożej Różańcowej.

Warto podkreślić, że ideę Leona XIII natychmiast podchwycił arcybiskup lwowski Franciszek Ksawery Wierzchleyski i nakazał, aby jeszcze w tym samym roku we wszystkich kościołach podległych jego jurysdykcji wprowadzono nabożeństwo różańcowe. Z kilkuletnim opóźnieniem udało się zaprowadzić ten pobożny zwyczaj w diecezjach Królestwa Polskiego.

Właśnie trwa październik. Niech każdy z nas sięgnie po duchową broń darowaną nam przez Maryję i modląc się czy to indywidualnie, czy też uczęszczając na nabożeństwo różańcowe, wymierzy cios panoszącemu się na świecie złu. Powtórzmy triumf Lepanto! Bóg tak chce!